Na vier maanden in Ghana op 'operation hand in hand' aka PCC doorgebracht te hebben is het dan eindelijk zover.. reizen! 28 december was mijn afscheidsfeest op PCC, al zovele malen heb ik van vertrekkende vrijwilligers gehoord dat het afscheidsfeest helemaal niets feestelijks heeft voor degene die vertrekt...en daar hebben ze gelijk in. Alhoewel het leuk is om nog een laatste keer een feestje te hebben is het toch een beetje vervelend om met je neus op het feit gedrukt te worden dat het moment van vertrek is aangebroken. Maargoed, ik heb leuke afscheidscadeautjes (drank, armband, kettinkje en nog wat andere leuke dingen om aan het project terug te denken) gekregen en heb ook nog wat weg mogen geven op mijn laatste avond. Dankzij een groep vrouwen uit Nederland die lappendekentjes maken voor kinderen in projecten over de hele wereld, heb ik 23 dekentjes kunnen verdelen tussen de kinderen. Naast dat dit leuk is voor de kinderen, is het ook voor mij tof om toch nog even iets te kunnen betekenen voor het project. Afscheid nemen van personen individueel viel me eigenlijk nog heel erg mee, maar dit heeft er ook mee te maken dat ik nog terugkom op het project voor ik terugvlieg naar Nederland. Verder ben ik mijn laatste maand op het project al meerdere keren een weekje weggeweest om Ghana te bekijken, ik heb dus al een aantal maal afscheid genomen wat er waarschijnlijk weer mee te maken heeft dat het ook nu niet zo ingewikkeld was. Wel moet ik zeggen dat alhoewel ik nog maar een weekje weg ben ik er toch alweer naar uit kijk om de kids en alle andere lieve mensen op het project weer te zien.

Dag één (Nkoranza - Bolga)

Maandag morgen was het dan zover, na een aantal mensen in de ochtend nog gedag gezegt te hebben ben ik dan richting Burkina Faso vertrokken. Die dag ben ik naar de meest noordelijke grote stad van Ghana gereist; Bolga! De reis begon meteen met een leuke verassing, na een uur kwam ik erachter dat ik mijn telefoon kwijt was... dus ik denken, waar kan ik hem verloren zijn. Ik kwam er maar niet achter en ben maar tot de conclusie gekomen dat hij gezakkenrold moet zijn in Nkoranza of Techiman. Ik dus balen, want dit betekend dat ik een nieuwe telefoon moest kopen waar mijn Burkinabe simkaart in kon. Intussen heb ik een nieuwe telefoon en een Burkina nummer (+226 75 61 63 49). Krijg ik toch een poosje later een telefoontje van mijn lieve ouders op mijn Nederlandse nummer dat mijn telefoon zich nog op het project bevind... hoe dat gebeurd kan zijn, ik heb werkelijk geen idee! Maar het betekend wel dat ik bij terugkomst mijn telefoon weer terug heb (dat brengt het totaal op drie telefoons).

De reis naar Bolga ging verder helemaal goed, in Tamale heb ik van voertuig moeten wisselen wat verder ook wel aangenaam is omdat je dan lekker de beentjes even kan strekken. Noordelijker dan Tamale was ik nog niet geweest, dus het tweede deel van de reis was nieuw voor me. Het is echt heel mooi om het landschap te zien veranderen, het word steeds droger, je ziet steeds minder begroeiing en steeds meer zand verschijnen. In Bolga een hotelletje gevonden en ik ben lekker gaan slapen met de wetenschap dat ik de dag daarna Ghana zou gaan verlaten. Bolga is overgens een hele fijne stad om een beetje rond te lopen, mensen vallen je niet lastig en er word nauwelijks naar je geroepen wat wel heel fijn is voor de verandering! Mensen zijn ook minder gewent aan blanken denk ik..vergeleken met andere delen van Ghana waardoor ze minder brutaal zijn, daar staat wel tegenover dat je enorm word aangegaapt maar dat kan geen kwaad. Overgens kan het ook simpelweg zo zijn dat Moslims beleefder zijn dan Christenen, waar ook wel weer een kern van waarheid in zou kunnen zitten.. met de nadruk op 'zou kunnen' voordat ik het volledige Christen Nederland achter me aan krijg, hihi.

Dag twee (Bolga - Ouagadougou)

Vanuit Bolga is de grens van Burkina maar een uurtje met de taxi, dus 's Ochtends vroeg kwam ik aan in Paga wat het grensdorp is. Na wat geld gewisseld te hebben tegen een legendarisch slechte wisselkoers, wat ik had kunnen verwachten, heb ik mezelf uitgecheckt bij de Ghanese grenspost om daarna mijn Burkinabe visum aan te vragen aan de andere kant van de grens. Dit is wel zalig zeg...je loopt naar het immigration office van Burkina, vult wat papiertjes in, levert twee foto's in, en je krijgt je stempel voor zeven dagen voor 10.000 CFA. Zeven dagen is natuurlijk wat aan de korte kant, maar eenmaal in Ouaga aangekomen kan je hem gratis om laten zetten in een multiple entry visum voor een maand (twee keer één maand dus). Geen gedoe aan de grens, even worstelen met het Frans natuurlijk wat vrij ver weggezakt was na twee jaar geen Frans meer gehad te hebben. Eenmaal mijn visum op zak te hebben ben ik gaan wachten op de eerstvolgende bus naar de hoofdstad. Wat een paradijs... onmiddellijk nadat je de grens over bent hebben ze het beste wat de Fransen ons ooit gebracht hebben in de aanbieding..Stokbrood! Zit je daar met je kopje thee, stokbroodje met een gebakken eitje en natuurlijk een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Gatver...dat Ghanese brood begon zo smerig te worden, het was al niet veel soeps toen ik aankwam, maar ik begin het alleen maar viezer te vinden. Het is of een soort van zoetbrood, of compleet smakeloze witte hompen 'brood'. Ik ben meteen verliefd geworden op Burkina, misschien een beetje voorbarig, maar het is waar!

Na een paar uurtje in de bus gezeten te hebben kwam ik dan aan in Ouaga, waar ik overgens op het moment van schrijven nog steeds ben. Het eerste wat je opvalt als je de hoodstad van Burkina Faso inrijdt is dat de weg overgaat van een simpele asfaltweg met gaten naar een zesbaans snelwegachtige weg, in de buitenwijken van de stad wel te verstaan... het enige verschil met een snelweg in Amerika is dat er op deze weg vrolijk gefietst en gebromd wordt, en dus nauwelijks autogereden.. Dit is het eerste teken van wat je te wachten staat in Ouaga; een metropool vergeleken met bijvoorbeeld Accra. De binnenstad is zoals je thuis gewent bent in de grote stad, winkels; supermarkten; neonborden met reclame en alleen maar Totals, Shells en andere grote tankstation ketens. Het is gewoon een andere wereld dan de rest van Afrika wat ik heb gezien..

Dag drie, vier, vijf, zes en zeven. (Ouagadougou)

Jesh, tot op het moment van schrijven ben ik Ouaga nog niet verlaten. Ik zou ondertussen wel willen moet ik zeggen, maar het duurt tot dinsdag tot mijn visumverlening in orde is, twee werkdagen wel te verstaan, maar door de feestdagen kon ik pas afgelopen vrijdag naar het immigration office om het te regelen. Daarna is het natuurlijk weekend...dus ik zit hier kortom nog drie dagen. Want als ik mijn paspoort terug heb moet ik mijn visum voor Mali nog aanvragen...wat binnen een dag geregeld zou moeten zijn, maar je weet het nooit hier. Ouagadougou is een fijne stad om een paar dagen rond te hangen, het enige vervelende is dat er op elke straathoek wel een een of andere artiest staat die je zijn kunst wil verkopen. Dat word snel vervelend aangezien ze allemaal vrijwel hetzelfde verkopen en ik kan sowieso niets meer meedragen op mijn reis. Dus elke keer moet je de gemene man spelen die niets wil kopen en dus maar doorloopt zonder de artiest aan te kijken, want als je ook maar een klein beetje interesse toont worden ze nog twee keer zo vervelend. Verder zijn de mensen hier heel vriendelijk, en hebben ze een redelijk gevoel voor humor. Zo kan ik me met handen, voeten en een beetje Frans altijd wel redden. Het eten is hier heerlijk; stokbrood, rillette, riz gras (jummie rijst met vlees en kruiden, beetje als nasi maar dan anders), watermeloen, St. Moret (uit de supermarkt wel te verstaan, je betaald er goed voor...maar ik heb echt een enorme liefde voor dat spul) en vanalles en nog wat. Wat je wel meteen merkt is dat Burkina een stukje duurder is dan Ghana, de stad is natuurlijk sowieso duurder dan andere delen van het land, maar de prijs van hotelletjes schiet wel meteen een stuk omhoog.

Drie Januari was natuurlijk ook mijn verjaardag, maar ik heb maar besloten me niet te gaan bezatten en maar lekker te gaan slappen. Zo heb ik overgens ook Oud&Nieuw gemist omdat ik precies om kwart voor twaalf in slaap ben gevallen. Volgens mij is het wel een knalfeest geweest want ik heb de twee dagen voor de jaarwisseling, en nu nog steeds eigenlijk, constant vuurwerk gehoord. Rotjes vliegen je overal om de oren en vuurwerk werd dan ook overal verkocht. Ik heb het allemaal gemist! Ik hoop dus maar dat jullie het in Nederland beter gevierd hebben dan ikzelf hier in Burkina, maar daar twijfel ik niet over!

Ik zit nog tot woensdag in Ouaga, en ga dan richting Bobo om vanuit daar naar Mali te gaan. Ik laat jullie meer weten als ik daar ben!

Mijn lieve groetjes aan iedereen, en ik hoop dat jullie goede feestdagen gehad hebben! Daarbij sluit ik af met de wens dat iedereen maar een gelukkig 2009 mag meemaken, jullie je goede voornemens nakomen, en dat iedereen maar gezond mag blijven. En blijf genieten van het leven, dat doe ik ook :)