Lieve mensen,

Hierbij het vervolg op mijn vorige verhaal, ik zal wat proberen te vertellen over hoe het er op mijn project aan toe gaat. Maar eerst ga ik even reageren op de vragen die mensen stelden naar aanleiding van mijn vorige verhaal!

@ Linda, die vroeg naar mijn reactie op de huwelijksaanzoeken..

Okay, huwelijksaanzoeken blijven apart...ik heb er gelukkig naar maar drie gehad in totaal. Dus dat valt heel erg mee, erop reageren is alleen een beetje vreemd omdat 'nee' zeggen in Ghana over het algemeen als zeer onbeleefd word beschouwd. Dus dan maar een leugendje voor eigen bestwil, ik heb ze allemaal maar verteld dat ik al bezet was..maar dat ik anders graag met ze had willen trouwen! (vinden ze allemaal geweldig om te horen, want stel nou dat hij geen vriendin had gehad...) Dus ik kom gewoon terug als ongetrouwde man!

@ Dyon, die vroeg naar het eten in Ghana..

Ik hoef niet te verhongeren! Ze hebben hier prima eten, het is alleen eventjes wennen. Ik zit nog maar anderhalve week op het project, dus veel traditioneel eten heb ik nog niet gegeten. Dit komt vooral omdat we samen met de andere vrijwilligers samen koken ons onze eigen keuken. Dit betekend dat we gewoon heerlijke rijst kunnen koken met verse groenten van de markt. Ook spaghetti is hier te krijgen, en is ook heerlijk te maken met verse groenten! Maar dit is dus niet hoe de Ghanezen het eten...

Iets wat heel lekker en typisch Ghanees is, is 'Fried Yam'. Yam is een soort enorme aardappel, deze snijden ze in redelijk grote stukken en frituren die in grote wokpannen met olie erin op straat. Omdat ze zo groot zijn is alleen de buitenkant dus krokant..en de binnenkant als een gekookte aardappel. Dit dopen ze in een sausje van pure rode pepers en het is echt heerlijk! Het is ook lekker met mayonaise (ja we hebben hier mayonaise, het is een van de weinige westerse dingen die ze hier hebbeb, Ghanezen vinden het heerlijk bij hun rijst...aparte mensen maar)

Verder heb ik nog niet veel echt Ghanees eten gegeten, hier en daar een hapje meegepikt van iemand...maar zo snel ik meer weet laat ik het jullie weten! Verder eten ghanezen veel kip en rijst. Het enige wat dan weer een beetje vreemd is is dat ze de rijst bakken in een wokpan, is ook te koop op straat en erg lekker!

@ Dorthe, die vroeg naar de geuren in Ghana..

De geuren, ja het ruikt hier echt allemaal heel erg anders! In de grote steden toch wel een beetje naar uitlaatgassen natuurlijk...maar zo gauw je buiten de steden komt ruikt het er heerlijk! De lucht is enorm fris vergeleken met Nederland, en daar geniet ik enorm van. Verder zijn er een hoop typische geuren die je hier veel ruikt..zoals de geur van mensen die een fikkie aan het stoken zijn. Ruikt in de verte echt heel erg lekker (geloof het of niet) Verder..tja..ik kan het niet zo goed beschrijven..maar in ieder geval heel anders en heel lekker!

Dan nu het project!

Gut..waar ik moet ik beginnen. Stel je een gebiedje voor omringd door een muur, binnen deze muren speelt het zich allemaal af. Het gebiedje staat vol met allemaal kleine huisjes, en gebouwtjes aan de ene kant. Aan de andere kant is vooral gras, bomen, palmbomen, rotspartijtje, en een prachtig uitzicht over de vallij achter het project. De plek waar ik en de andere vrijwilligers wonen is een soort kabouterachtig hutjesdorpje van een paar ronde hutjes en en wat groter gebouwtje met een huiskamertje (voor als het regend) en een keuken waar we ons eten maken.

Op deze (werkelijk prachtige) locatie wonen 48 kinderen (en volwassenen) met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking met leeftijden van 1 tot ongeveer 45. De meeste kinderen zijn echter ongeveer tussen de 3 en 15. Naast de kinderen zijn er ongeveer twintig 'caregivers' die functioneren als de ouders van de kinderen. Elke caregiver heeft dus twee of drie kinderen waar ze dag en nacht mee doorbrengen. De caregivers wonen ook op het terrein met de kinderen in de huisjes als kleine gezinnetjes. Deze caregivers zijn overgens allemaal locale mensen uit Ghana. Ze zijn redelijk jong (meestal tussen de 22 en 28 schat ik, maar er zijn ook een aantal wat oudere). De meeste spreken Engels, maar sommigen ook allen twi, de communicatie gaat desalniettemin erg makkelijk! Met handen en voeten kom je een heel eind J

Dan zijn er nog de vrijwilligers, nu zijn het er vijf. De twee Duitsers, een Nederlands meisje, nog een Nederlandse jongen en ik! De twee andere Nederlanders zitten in een gastgezin, dus ik zit met de Duiters in het vrijwilligershuis op het terrein. De vrijwilligers zorgen ervoor dat de kinderen wat persoonlijke aandacht krijgen. Dit kan inhouden dat we kinderen proberen te laten praten, gewoon wat met ze spelen, computerles geven of lekker met ze wandelen. De caregivers hebben hier gewoonweg geen tijd voor, dus doen wij dit met ze! Ik zal straks een overzichtje geven van wat ik elke dag zoal doe.

Als laatste maken Bob en Ineke deel uit van het project, Ineke is de Nederlandse arts die het project in 1992 begonnen is en Bob is haar man. Bob is een Amerikaan...een hele aparte Amerikaan. Hij woont samen met Ineke in een wat groter huis midden op het terrein en hij heeft een ENORME collectie films en Engelse maar toch vooral Amerikaanse literatuur. Ook houdt hij enorm van lesgeven..dus toen ik door liet schemeren dat ik IB had gedaan en dus wel het een en ander van Engelse literatuur wist vond hij dat meteen prachtig! Ik krijg nu elke week een boek/play of wat dan ook mee om te lezen en vragen over te beantwoorden. Tot zover heb ik Miss Lonelyhearts en The Zoo Story gelezen. Beide stukken uit de Amerikaanse literatuur! Wel gaaf, en het houd me een beetje bezig in de avonduurtjes.

Mijn dagprogramma gaat als volgt:

Ik sta tussen zes en zeven uur ‘s Ochtends op om te douchen (we hebben een buitendouche! Super relaxed) en te ontbijten. We staan altijd vroeg op, en dat gaat heel makkelijk..het word om vijf uur al licht en het word ook al om een uurtje of 6 ‘s Avonds donker. Dus daar pas je je ritme op aan, om 10 uur ‘s Avonds is het dan ook echt al heeel laat voor ons...dus meestal om negen uur lekker naar bed en een nachtje goed slapen. Maargoed, na ontbeten te hebben gaan we om acht uur naar het eetgebied lopen om de kinderen ontbijt te geven. Iedere vrijwilliger heeft een eigen kind om eten te geven. Mijn kindje is Alice, ze zit in een rolstoel en kan eigenlijk heel weinig...ze kan je met grote ogen aankijken. Als ze niet vrolijk is zit ze heel erg voorover gebogen met haar handen voor haar gezicht. Maar soms...zit ze heel relaxed rechtop met haar handen in haar schoot gewoon supervrolijk naar je te lachen als je haar eten geeft...echt heel dierbaar zijn die momenten. Ik zal proberen deze week wat foto's op de site te zetten, dat heeft het een stuk beter weer! Ze kan ook niet praten...soms wel lastig maar wel echt heel leuk!

Om half negen ga ik samen met Barbera (duitse meisje) en een caregiver aan een tafel zitten met drie kinderen waaronder Alice. Verder nog een autistisch meisje genaamd Afia en dan nog Ko Ema... ik heb hem nog niet zo goed. Maar hij vind het heerlijk om te zingen! Dus we zingen, lezen, masseren, kijken ze een beetje aan...heel rustig, want het zijn alledrie kinderen die toch wel rust nodig hebben.

Om negen uur ga ik trommelen met Kwame! Kwame is een jongen die nauwelijks kan praten maar wel supergoed kan trommelen, goed ritme houden en dergelijke. Dus ik ga een half uurtje trommelen met hem..beide een afrikaanse trommel en ik probeer hem een beetje te stimuleren om nieuwe dingen te leren enzo. Hij vind dat heel leuk, dus hij houdt het ook makkelijk een half uur vol! Heel tof is dat.

Daarna..Kwaku, is een klein hyperactief jochie dat ook niet praat. Hij heeft alleen een intellectuele handicap. Ook met hem trommel ik een half uur, maar dit is in de praktijk vaak vijf minuten. Want na vijf minuten gooit hij de trommel weg en rent hij een beetje rond. Met hem is het dus meer de uitdaging om zich te laten focussen op het doen van 1 ding. Ik doe dit nog niet zo lang...maar we zullen zien hoe het gaat.

Daarna een half uurtje voetballen met een aantal jongens!

Daarne pauze...welverdiend want het is doodvermoeiend! Lekker bakje thee drinken, jummie.

Om 11 uur ga ik met een aantal kinderne proberen wat kralen te rijgen. Dit als voorbereiding op de workshop waar ze later kettingen zouden kunnen maken. Dit duurt 20 minuten en is ook heel leuk, de kralen gaan alle kanten op, van naar mijn hoofd tot in hun mond. Maar uiteindelijk komen ze toch vaak aan de draad!

Daarna nog een half uurtje wandelen met een rolstoelmeisje wat bijna niets kan, ze kan heel hard 'Hallelulaaa' zingen. Ik moet nog een beetje uit zien te vogelen hoe ik haar kan vermaken. Maar dat komt helemaal goed. Innocencia heet ze..maar het gaat helemaal goedkomen!

Om 12 uur is het lunchtijd, dus krijgen de kinderen weer eten. Nu kan ik Alice weer voeren, ik vind haar echt zo lief...:)

Van 12.15 tot 15.00 zijn we vrij, de kinderen rusten dan uit en wij hebben de kans om ook wat bij te slapen of bijvoorbeeld naar de markt te gaan! Ook zelf lekker wat eten natuurlijk, ommeletje bakken bijvoorbeeld met verse groenten van de markt..heerlijk!

Om 15.00 ga ik een half uurtje wandelen met Barbera en vier kinderen die prima kunnen lopen en alleen nauwelijks praten. Dus we lopen dan heerlijk in stilte buiten het terrein een half uurtje richting het dorp. (over alle kinderen overgens meer volgende week! Anders worden de verhalen zo ongelofelijk lang...)

Daarna een kwartiertje lezen met Micheal, ook een klein jongetje met een intellectuele handicap. Maar echt een schat..

En dan om kwart voor vier ga ik er met Kwabena op uit, een klein down syndroom jongetje. Echt een enorme actief, vrolijk mannetje dat ook nog niet praat. Dus aan mij nu de taak om te kijken of ik hem wat woordjes kan laten zeggen! Het is nog niet gelukt, maar we zullen het zien in de komende weken!

Van vier tot vijf is het zwembad uurtje, er is een ondiep zwembad op het terrein waar alle kinderen, vrijwilligers en caregivers van vier tot vijf zijn om samen te zwemmen, spelen, en leuke dingen doen! Hier heb ik enorm mooie foto's van...ik ga proberen ze upteloaden deze week, als dat niet lukt verzin ik iets anders...want de foto's zijn prachtig! Om vijf uur is het weer dinnertijd voor de kinderen en voer ik Alice weer.

Dan zijn we zelf vrij en gaan we koken!

Ik ben moe van het typen...Ik ga kijken of ik over een paar dagen weer wat kan typen in mijn middagpauze, dan zal ik foto's van de kinderen en een uitbebreidere beschrijving van de kinderen geven!

Ik mis jullie allemaal, blijf vooral reageren! Vind het heerlijk om de reacties te lezen.

Overgens, mijn Ghanese nummer is het volgende: 00 233 24 04 67 384. Dus smsen, bellen, alles mag!

Tot over een paar dagen!