twee wekengeleden dat ik jullie iets van me heb laten horen, en ik schaam me diep...ik, ga niet verkondigen dat het niet meer gaat gebeuren, want dat zit er wel in. Druk druk druk, zoveel te doen, zoveel te zien, zoveel te verwerken. Er is echter wel een lichtpuntje aan de horizon te zien qua reisverhalen van Maarten, volgende week donderdag komt er een kersverse laptop voor me over uit Nederland! Dus dan kan ik naar hartelust in mijn luie stoel thuis schrijven, en dat allemaal op internet knallen, ik beloof niets maar ik denk dat er meer over me te lezen is vanaf volgende week...

Weer een hoop meegemaakt! Ik ga er even goed voor zitten, dus hier komtie dan! Het eerste bedenkwaardige moment dat ik me kan herinneren in de afgelopen twee weken is maadag 29 september. Voor de kenners onder ons: de dag van de Joodse nieuwjaarsviering. Nou is dus het geval dat we precies 1 Jood op PCC hebben: Bob (die geweldige, maffe en vooral Amerikaanse man van Ineke). Bob ziet deze dag ook als de dag bij uitstek om even goed uit te pakken en het Christelijke PCC voor een avond om te dompelen in een Joodse traditie. Daar zaten we dan, iedereen was opgetrommeld. De kinderen zaten weer in de welbekende circel voor het huis van Bob en Ineke, ik zat met een aantal andere mensen (de mensen die iets zouden zeggen, want ik ging zelf ook iets voorlezen), en de andere Obruni's en mensen zaten tussen de kinderen. Iedereen aan de tafel kreeg een keppeltje op...ik ook dus. Zit je dan in Afrika met een keppeltje op, op een Christelijke gemeenschap. Apart... verder nog wat andere attributen zoals kaarsen etc stonden ook op tafel. Er volgde een heel programma waarin gebeden, gezongen en voorgelezen werdt. Dit las ik voor:

I believe in the sun
even when it isn't shining.
I believe in love
even when I am alone.
I believe in God
even when he is silent.

Dit gedicht genaamd 'I Believe' is gevonden in een schuilkelder en Duitsland waar Joden onderdoken, Bob vind het prachtig dus vroeg of ik het voor wilde dragen. En daar ben ik dan natuurlijk weer niet te beroerd voor! En dit allemaal in Afrika!? Ik snap het zelf nog niet helemaal..

Zaterdag vijf oktober was het weer tijd voor een evenement met een gelovig tintje op PCC, tien kinderen werden gedoopt in de improvisorische kerk op het terrein. Deze tien kinderen zijn allemaal nog redelijk klein en nieuw..dus waren nog geen officieel lid van de kerk. Nu wel dus! Het was een feestelijke dienst met een koor uit het Noorden van het land en een hoop dans en zang. Wat wel een leuk detaill is, is dat 1 van de kinderen (Achmed, je voelt hem al aankomen) waarschijnlijk van origine Moslim is. Er is weinig over zijn afkomst bekend behalve dat hij uit het Noorden van Ghana komt wat overwegend Islamitisch is en dat hij Achmed heet. Bob had hem dus al aangeleerd om Allaaaah te roepen. Nu is hij dus officieel lid van de Katholieke kerk en gedoopt, heet nu officieel Jonas maar roept nog steeds heel hard Allaaah! In Ghana kan het allemaal, de religies leven in vrede naast elkaar en daarom kan er dus bijvoorbeeld zonder schande een Joods nieuwjaar gevierd worden en kan een Christen Alllaaah roepen...kunnen wij Nederlanders nog veel van leren. Economisch zijn we misschien eeuwen vooruit, maar qua geloof loopt Ghana voor op Nederland. Als je maar in iets gelooft, hoor je er in Ghana volledig bij. De Zondag daarna ben ik meegegaan met de kinderen naar een echte kerk (dit doen ze normaal nooit) in het dorp. Dit was een hele indrukwekkende Kahtolieke kerk, er werd weer flink gedanst en gezongen. De kinderen kregen zo'n koekje (hostie!?) omdat ze gedoopt waren, heel leuk...alleen raakte de concentratie van de kids een beetje op na een uurtje terwijl de dienst drie uur duurde. We zijn na tweeenhalf uur weggegaan...de kids lagen of ongeveer te slapen of stonden op de banken te springen. Het was een hele klus ze in de hand te houden...maar het is redelijk gelukt geloof ik!

Wat verder nog wel noemenswaardig is is dat ik net terug ben van een weekendje weg naar Kumasi. Kumasi is de tweede grote stad van Ghana en ligt hier een paar uur trotro'en vandaan. Vrijdagmiddag zijn we vertrokken om twee dagen lekker uit eten te gaan, een biertje te drinken in een café, wat souvenirs te kopen in het cultural centre en de markt van Kumasi te bezoeken. (Dit is de grootste openlucht mark van West Afrika...straks meer daarover).

We kwamen aan op vrijdag, we hebben een hotelletje gezocht en zijn lekker gaan eten in Vic Baboo's. Ik heb hier pizza en een hamburger gegeven...allemaal met zoveel mogelijk vlees want daar krijg je een beetje een tekort van in Ghana. Hierop volgde een heerlijke nacht slapen...De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en na een heeeerlijk uitgebreid ontbijt naar het Cultural Centre vertrokken. Hier verkopen ze allemaal culturele dingen..die ze daar ook zelf maken. Bijv. Schilderijen, trommels, beeldjes, stofjes, sieraden, etc. Ik heb me hier goed vermaakt, veel te veel geld uitgegeven want het kost allemaal niets...dus koop je maar een eind los. Vier schilderen, een traditioneel mes, een paar kettinkjes en nog wat andere dingen verder zijn we verder gegaan naar de markt...de grootste van West Afrika...

We zijn erheen gegaan, maar na vijf minuten hebben we besloten maar wat anders te gaan doen, het is daar zoooo druk...en ik werd een beetje overdonderd door het aantal mensen dat handjes wilde geven..Goliath, Big man, Strong man, Handsome (alleen oudere vrouwen...zucht) riep en dat soort dingen...dus maar lekker teruggelopen naar het hotel om even een uiltje te knappen en ons klaar te maken voor de tweede goede maaltijd van het weekend. Pizza hadden we maar besloten, dus wij gingen opweg naar 'Funkies' wat schijnbaar geweldige pizza verkoopt. We hebben maar drie kwartier gezocht en kilometers gelopen. Onze Bradt gids vertelde ons dat het in het centrum was, maar dat was het niet... toen we het gevonden hadden gingen we lekker zitten. Er was een DJ aanwezig, die snoeiharde Ghanese muziek draaide. In Nederland zou de tent dan leeglopen omdat je niet kan praten, maar Ghanezen zijn wel van een deuntje dus zat de tent redelijk vol. De volgende stap...een pizza kiezen, na lang peinzen had ik mijn keuze gemaakt. Toen ik hem bestelde kreeg ik te horen dat er eigenlijk alleen nog maar Pepperoni en Tonijn aanwezig was ( er stonden 16 pizza's op de kaart ). Nouja..het is Ghana,dus je accepteerd het maar met een glimlachje, dan maar pepperoni. Dit was misschien wel de lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb..heel maf, maar hij was zalig!

Die avond zijn we nog naar een café geweest in het centrum, er was gewoon een voetbalwedstrijd op een groot scherm te zien! We hebben kunnen zien hoe Engeland onterecht van Kazachstan won met 5-1. Stelletje lamballen, slecht spel en dan zo'n score...pffff. Maargoed, leuk om bier voor 60 eurocent te kunnen drinken. Zo is de rekening toch een stukje lager dan in Nederland na een avondje drinken! Daarna lekker ons bed in gedoken en de volgende ochtend de Tro Tro terug naar Nkoranza gepakt (vandaag dus) en nu zit ik hier lekker te schrijven met een lichaam dat zichtbaar geniet van twee dagen lang goede maaltijden!

Verder gaat doordeweeks alles zijn gangetje, het gaat goed met mijn kids. Het is leuk om te zien dat ze aan je beginnen te wennen als je elke dag wat tijd met ze doorbrengt. Dit maakt het allemaal een stuk makkelijker om een lach op hun gezicht te toveren. Alles gaat zijn gangetje...

Nog maar even wat feitjes dan:

- Ik ben tot nu toe 16-17 kilo afgevallen, het gaat me ongeveer 2.5e KG per week. Ik ben heel benieuwd hoe ik terug ga komen :)

- Zie de foto's! Er staan wat foto's op van het huisje waar ik verblijf en zelfs een foto van mezelf...het is niet de leukste, maar de enige die ik tot nu toe heb :D Ik zal binnenkort de camera's van mijn lieve collega vrijwilligers door gaan speuren naar wat andere foto's, er komen er meer!

- Ik ben 1 van de caregivers Engelse les aan het geven, Sister Gifty heet ze. Alice (mijn voedkindje) is haar kind, en ik neem de Engelse les over van Barbera (Duitse vrijwilliger, is nu naar huis). Zo proberen we haar Engels toch een beetje op te vijzelen! Het gaat heeeel langzaam...maar het gaat :)

- Jan is nu mijn nieuwe huisgenoot, Barbera en Stephan zijn terug naar Duitsland. We zijn nu dus met z'n drieen. Jan en ik in het vrijwilligershuis op het PCC terrein en Leanne in een gastgezin. Het gaat allemaal heel relaxed. Jan is een Friese kerel die dezelfde nuchterheid als ons Zeeuwen heeft. Hartstikke relaxed en gezellig dus!

Dit was hem dan weer...snel meer verhalen van Maarten uit Afrika! Ik beloof niet wanneer, maar misschien wel volgende week...

Groetjes en een dikke kus voor iedereen die mee(leeft/leest)..ik mis jullie allemaal enorm...Tot snel!