Voorbereidingen voor het echte werk..
Reisweek drie (12 jan. 2009 - 17 jan 2009)
En hier is hij weer, de wekelijkse update uit het verre Afrika. Dit keer schrijf ik jullie vanuit Mopti. Jullie zullen wel denken; die Maarten schiet ook niet echt op. En dat klopt 100%. De afgelopen week ben ik vooral bezig geweest met vriendjes maken en andere reizigers zoeken waarmee ik naar Dogon zou kunnen gaan. Lees vooral door voor een meer gedetailleerd verslag van deze zoektocht.
Dag vijftien (Segou)
Ik heb een beetje gelogen vorige week, ik ben deze dag nog niet vertrokken uit Segou. Wel moet gezegt worden dat dit wel het plan was.. tot ongeveer na het ontbijt. Ik was op weg naar het internet cafe om het vorige verhaal online te zetten toen ik twee Franstalige Canadezen tegenkwam. Na een kort praatje gemaakt te hebben vroegen ze of ik mee wilde naar het oude gedeelte van Segou, ze hadden al een auto + gids geregeld een voor een kleine donatie kon ik lekker mee. Dit leek me toch ook wel interresant...dus ben ik maar voor een dagje met ze meegegaan. Het oude gedeelte van Segou is heel mooi, het ligt een kilometer of tien van Segou vandaan aan de Niger. Het is een dorpje met veel oude huizen, een zeer oude moskee (niemand weet precies hoe oud, maar heeeel oud als ik de gids mocht geloven), een heleboel prachtige uitzichten over de Niger en vooral een hele oude sfeer. Ook het graf van de grondlegger van de stad Segou is hier te vinden. (zie de foto's). Het fijne aan Franstalige Canadezen is dat ze beide Frans en Engels spreken, dus ze konden perfect als vertalers functioneren!
Na dit tripje heb ik mijn verslag van vorige week op internet gezet, heb ik lekker wat gegeten en ben ik lekker vroeg naar bed gegaan om te gaan slapen. Ook heb ik deze dag mijn buskaartje naar Mopti gekocht, ik ben de volgende dag dus ook naar Mopti vertrokkken.
Dag zestien (Segou - Mopti)
Deze dag bestond vooral uit het in de bus zitten... de busrit zou vier tot zes uur moeten duren, maar heeft ons zeven uur gekost. Waarom dat was, ik heb geen idee. We hebben lekker doorgetuft voor mijn gevoel. Wel wat lange pauzes gehad..maar verder ging het allemaal vrij vlot (vond ik). Er waren twee nare aspecten aan deze busreis. De eerste was dat ik niet uit het raam kon kijken omdat er een hele laag plaksel aan de andere kant van het raam zat. Dus ik heb de hele reis naar een witte waas op het raam gekeken en naar het achterhoofd van mijn voorbuurman, waar ik ook vrij snel op uitgekeken was. Het andere nare was mijn buurman, ik had twee vrije stoelen bemachtigd en mijn buurman aan de andere kant van het gangpad had ook twee stoelen voor zichzelf. Om de tien minuten kwam hij heel klef naast me zitten en begon heel vervelend steeds naar emailadressen, telefoonnummers, etc te vragen. Één keer is dit leuk, maar als hij steeds nadat je vraagt hem weg te gaan weer terugkomt om hetzelfde te doen en steeds iets warmer tegen je aan komt zitten word het vrij snel vervelend... dit heeft ook zo's zeven uur geduurd.. Na een emotioneel afscheid van mijn buurman ben ik snel in een taxi gesprongen om me naar het hotel te laten brengen. In de dormitory aangekomen een beetje gekletst met mijn enige kamergenoot Baptiste. Een Fransman die naar Mali was gekomen omdat een vriend van hem trouwde met een Malinese vrouw.
Dag zestien (Mopti)
Mopti is het touristisch epicentrum van Mali, vanuit Mopti is het namelijk mogelijk om naar naar Timbuktoe, Dogon Country en Djenne te gaan. Ik ben hier dan ook om al deze dingen vanuit hier te doen. Dogon Country (pays Dogon) staat het hoogst op het lijstje dus ik wilde hier een groep vinden om mee naar Dogon te vertrekken. Vandaag ben ik echter eerst maar eens Mopti gaan verkennen, want behalve een uitvalsbasis is het ook nog een hele mooie stad.
Het eerste wat je zult lezen over Mopti als men het opzoekt is hoe vreselijk de gidsen en verkopers hier zijn. De lonely planet gids raadt dan ook aan om vooral niet naar Mopti te gaan tenzij het strikt noodzakelijk is. Ik was kortom een beetje huiverig om hier te komen... het valt echter driehonderd procent mee. Je kunt best door de stad lopen zonder drie gidsen achter je aan te hebben, ik ben er zelfs maar een paar tegengekomen op straat. Op deze mooie dag ben ik met Batiste de Fransman door de stad gelopen, hij kende Mopti al dus wilde me maar al te graag een rondleiding geven. Hij ook nog eens perfect Engels, dus dit was wederom geweldig. Mopti ligt ook aan de Niger en heeft de meest bruisende haven van Mali. Al het zout dat uit de woestijn word gedolven komt hier bijvoorbeeld aan per boot. Ik heb nog nooit zoveel zout bij elkaar gezien.. het zijn van die grote platen met ruw zout. Verder is er een heleboel personentransport vanuit hier naar welke plaats dan ook aan de Niger. We hebben kortom de hele ochtend een beetje langs het water gelopen, bootjes gekeken, foto's gemaakt en wat gebabbeld met locals. Na wat gegeten te hebben zijn we naar het oude gedeelte van Mopti gelopen, naast een grote Moskee in de Sudanese stijl is er vrij weinig te zien hier. Maar deze hele wijk is gewoon prachtig. (zie foto's) Na nog een bezoekje gebracht te hebben aan het voetbalstadion van Mopti zijn we teruggegaan naar het hotel om wat te eten en lekker te gaan slapen.
Teruggekomen in de dormitory waren er een aantal mensen bijgekomen, waaronder Alex (Italiaan) en Oliver (Brit). Ze waren net teruggekomen uit het 'Festival in the Desert' boven Timbuctoo. Een festival midden in de woestijn waar allerlijk Touareg bands en andere Afrikaanse groepen spelen. Ik had er gewoon heen gekund, maar ik wist nog niet van het bestaan af. Tot op de dag van schrijven heb ik alle geweldige verhalen aan moeten horen, ik ga dan ook zeker proberen volgend jaar hier terug te komen om dit festival, en nog een aantal andere festivals in Mali te bezoeken. (Er zijn er meerdere, het is festival seizoen hier!)
Dag zeventien, achtien en negentien (Mopti)
Deze twee dagen heb ik gesleten met lekker eten, door de stad hobbelen, ervaringen uitwisselen met andere reizigers en plannen maken voor de komende weken. Morgen vertrek ik met Oliver naar Dogon om daar een trektocht van zes dagen te gaan maken. Vandaag gaan we nog proberen om twee/drie andere reizigers te vinden om met ons mee te gaan, dit om de kosten een beetje te drukken. We hebben een goede gids gevonden en vertrokken morgen dus ongeacht of we reisgenoten vinden of niet. Zo gauw ik terugben uit Dogon ga ik een boot richting Timbuctoo zoeken, dit word waarschijnlijk een driedaagse toch over de Niger in een boot vol met blije negers. Het zal niet comfortabel worden...maar het is de enige optie die geen vierhonderd euro kost. Dit kost dan ook maar een eurootje of twintig. In Timbuctoo wil ik heeeel graag een driedaagse cameltrek maken door de woestijn en overnachten in Touareg kampen. Dit is mijn planning voor de komende twee weken. Maar eerst morgen Dogon, hier doe ik jullie verslag van als ik terug ben in Mopti!
Tot volgende week dan maar weer! Overgens... het is hier koud...het is bewolkt, het waait en 's Avonds en 's Ochtends is het absurd koud. Maar met een lekkere jas en Touareg hoofddoekdingsjaalwhatever is het best uit te houden :) Ik leef dus een beetje met jullie mee. Tot volgende week! Groetjes aan het gehele thuisfront!!
Schipper mag ik oversteken, ja of nee?
Reisweek twee (5 jan. 2009 - 11 jan 2009)
Lieve kijkers thuis, hierbij weer een reisweekje van Beer in Afrika op papier. Op het moment van schrijven ben ik in Segou, Mali. Afgelopen week weer een hoop meegemaakt en ik ga mijn best doen het allemaal terug te halen en op papier te zetten! Het was in ieder geval weer een prachtige week vol nieuwe indrukken en prachtige momenten. Hier komtie dan!
Dag acht, negen en tien. (Ouagadougou)
Maandag heb ik lekker een dagje rustig aan gedaan (net zoals de vorige paar dagen..) ben even naar het internet cafe geweest om mijn vorige weblog stukje te plaatsen en heb verder een beetje door de stad geslenterd en mensen gekeken. Dat is iets waar ik maar niet op uitgekeken raak...de mensen hier. Ik vind zwarte mensen echt prachtig... dik, dun, lang, kort, lelijk of mooi, ik vind ze allemaal prachtig. Zeker nadat je al meer dan vier maanden in Afrika bent, en de mensen steeds minder op elkaar gaan lijken. Immer, alle chinezen en zwarte mensen lijken behoorlijk veel op elkaar als je niet gewent bent om er een poosje tussen te wonen. Omdat het verschil tussen arm en rijk zo groot is in Afrika kan je heel goed zien hoe mensen er financieel aan toe zijn en jezelf zo bedenken hoe hun leven eruit ziet... ik word verder nog drie keer harder terugbekeken, dus zo is het cirkeltje ook weer rond.
Dinsdag visumdag! Eindelijk kon ik naar het immigration office om mijn paspoort op te halen, mijn paspoort is weer een paar stempels rijker. 'Pays Bas... beaucoup de lait eh?' vraagt de dikkige politeman met een oprecht vragend gezicht... Na dat trots beaamd te hebben verlaat ik het office met de opgeluchte gevoel dat Nederland toch niet alleen maar met sex en drugs geassocieerd wordt. Meteen maar door naar de ambassade van Mali voor het volgende visum. Onderweg van het ene naar het andere kantoor nog twee vrienden gemaakt, twee meisjes wilde heeeeel graag samen op de foto. Daarna kwam ik eigenlijk niet meer van ze af. Normaal gesproken is dit nogal vervelend...maar het was eigenlijk best wel gezellig. Ze hebben me laten zien waar de ambassade van Mali was en zijn er weer vandoor gegaan. Later werdt ben ik nog meegeweest naar één van de families van de meisjes, super gezellig! En ze hebben nergens om gevraagd... dat gaf me toch weer een beetje een warm gevoel van binnen.
Dag elf (Ouaga - Bobo)
Donderdag ben ik dan vertrokken uit Ouaga, wat ik toch niet zo erg vond na er tien dagen doorgebracht te hebben. Heerlijke stad, maar de drukte word wel een beetje veel na een poosje. Dus ik mijn tas inpakken en naar het busstation van STMB gesjokt, die een goede service naar...Bobo hebben! Ik ben die dag dus vertrokken naar de tweede stad van Burkina, Bobo-Dioulasso. In tegenstelling tot Ghana vertrouwd Burkina qua openbaar vervoer vooral op busvervoer. Er zijn talloze busmaatschappijen die werkelijk overal heen gaan. De bussen vetrekken hier ook op vaste tijden, dus als de bus niet vol is, vertrekt hij toch. Je hoeft dus nooit lang te wachten en je zit ook nog eens drie keer zo lekker (zeker met mijn benen...). Omdat ik zo lang ben werd ik ook meteen op een plek met extra beenruimte gezet, wat ik altijd wel kan waarderen. Verder zat er de gehele reis niemand naast me dus ik zat echt als een god, in Burkina Faso wel te verstaan. Heeeerlijk... weer lekker zes uur in de bus gezeten.
Tijdens deze busreis ben ik tot de conclusie gekomen dat ik bus/trotro/taxi reizen over lange trajecten misschien wel het leukste aan reizen vind. Er is niets zo prachtig als door je raampje naar buiten kijken naar alles wat zich buiten beweegt. Zo kom je door kleine dorpjes, grote steden, zie je koeien oversteken (die men vaak bijna aanrijdt..ik zit er een beetje op te wachten tot we er echt een doodrijden) mensen werken, het landschap veranderen, savanne, watertjes, baobab bomen. En dit alles is naar mijn mening toch het best te aanschouwen tijdens lange ritten.
Eenmaal in Bobo aangekomen was mijn eerste indruk meteen super positief! Grote stad, maar toch rustig. Mijn eerste ervaring was overgens weer niet zo geweldig, ben meteen enorm opgelicht door een taxi chauffeur... ik liet me naar mijn hotelletje brengen door die kerel, rijdt ie eerst compleet de andere kant op. Er zat nog een andere kerel in de taxi, dus ik verwachtte dat hij die even af ging zetten. Hij vroeg ook maar even of dit mijn eerste keer in Bobo was, waarna hij na mijn eerlijke antwoord nog een extra blokje om deed. We zijn zelf nog vijf minuten gestopt, de mannen hebben samen even wat zaakjes geregeld en toen zijn we naar het hotel gegaan. De prijs ging door het dak... toch wel acht keer zoveel als normaal de bedoeling zou zijn. Niet accoord natuurlijk, ik precies aanwijzen op de kaart hoe die gereden was en uitgelegd dat dat toch een tikkeltje om was. Hele uitleg in Frans..ik begreep er geen drol van, en hij wilde de prijs niet omlaag doen. Dit was officieel de eerste keer dat ik echt kokend van woede was de afgelopen paar maanden. Na die kerel bijna een tik gegeven te hebben (toch maar niet gedaan) heb ik de hele mik betaald en er maar een paar niet al te vriendelijke blikken/bezweringen bij gedaan. Karma rekend wel af met deze kerel denk ik dan maar...waarschijnlijk is zijn taxi vijf minuten na hij vertrokken was uit elkaar gevallen (dat was toch al bijna het geval).
Maargoed, het hotelletje was wel prima! En kostte de helft van wat ik voor die taxi had betaald..
Dag twaalf (Bobo)
Wat een plaatje van een stad is dit.. lekker rustig, geen gidsen/artiesten die om de tien meter achter je aan lopen als een beer achter honing (of kaas). Ik heb de dag gevuld met door de stad lopen, internetten, de moskee bezichtigen die schijnbaar de grootste in Burkina is en een rondleiding door het oude deel van de stad gehad waar ik traditioneel bier geproefd heb, oog in oog met heilige poesvissen heb gestaan en allerlei oude fetish gebouwen gezien. Fetish is de oude religie van Afrika, het gaat een en al om geesten en kippen offeren. Daar moet ik me toch nog een keertje in gaan verdiepen, wel is het schijnbaar zo dat tegenwoordig iedereen wel Christen of Moslim is in Afrika, maar dat ze er Fetish er als een tweede religie bijhouden. Het is de missionarissen kennelijk toch niet gelukt het er helemaal uit te krijgen. En maar goed ook natuurlijk..want dit is wel typisch Afrikaans. Nederland zou ook niet meer hetzelfde zijn als iedereen zich tot Fetish bekeerde zullen we maar zeggen. Verder heb ik me die dag lekker op pizza getrakteerd, en ben ik lekker gaan slapen. De volgende ochtend zou ik vertrekken naar Mali...
Dag dertien (Bobo - Segou)
Deze dag stond weer compleet in het teken van in de bus zitten (jeeeeeh!) Om half zeven in des Ochtends vertrok de bus stipt op tijd uit Bobo. Na twee uur kwamen we bij de grens van Mali aan.. dacht ik teminste, want we moesten allemaal de bus uit. Dat was me een enorme anticlimax want we moesten er één minuut later weer in, zonder dat er ook maar iets gebeurd was. Maar we waren in de buurt... tien minuten verder moesten we weer allemaal de bus uit, dus ik stond al te popelen met mijn paspoort om de stempel voor het verlaten van Burkina in ontvangst te nemen, maar nee hoor...we moesten meteen allemaal de bus weer in. Drie keer is scheepsrecht, want weer tien twee kilometer verder moesten we weer de bus uit, en krijg ik inderdaad mijn felbegeerde stempeltje. Na dit stempeltje van Burkina moesten we de bus weer in om er na twee kilometer weeeer uit te moeten, dit keer bij de grens van Mali. Hier werd m'n paspoort weer ingenomen om er weer een paar stempels bij te plakken. Ik hoorde altijd van mensen dat de grensposten van Mali vervelend waren...dat de beambtes hun werk niet goed deden en mensen onnodig ophielden en om omkopingen vroegen. Niets van gemerkt...heel soepel zat iedereen een kwartier later weer in de bus om ditkeer niet twee kilometer verder uit te stappen maar door te rijden naar Segou! Een heerlijke vier uur later kwam ik aan in mijn eerste tussenstop in Mali.
Aangekomen in Segou werd ik meteen geconfronteerd met een enorme vriendelijkheid, toen ik de bus uitstapte werd ik door een medepassagier aangesproken met de vraag waar ik precies heen ging. Ik heb hem maar eerlijk opgebiecht dat ik nog geen idee had naar welk hotel ik wilde gaan en hem maar meteen gevraagd of hij een goedkope optie wist. Dat was geen probleem! Ik werd meteen meegenomen naar de Katholieke Missiepost in Segou waar ze ook kamers verhuren (het is inderdaad niet duur!) Beetje met die kerel gebabbeld tijdens de wandeling, het was een artiest..., maar hij was theatermaker! Dat was weer even een anticlimax, hij werkte bij een theatergroep die in Mali verschillende toneelstukken voor kinderen produceerde. Kijk, dat vind ik nou weer eens leuk voor de verandering. Aangekomen bij de missiepost verontschuldigde hij zich voor het feit dat het hotel alhoewel het de goedkoopste optie was toch nog (omgerekend) tien euro kostte en boodt hij me aan dat ik altijd bij kem kon slapen. Hij gaf me zijn telefoonnummer en was weg... weer zo'n gevalletje van een persoon die helemaal niets van je wil, behalve je gewoon even gezelschap houden en dus ook gewoon puur vriendelijk is. Het hotelletje was wederom geweldig...het is een prachtige compound met een heleboel gebouwen erin. Met talloze kamers voor gasten en andere gebouwen. Na mijn tas in de kamer gezet te hebben ben ik maar weer eens op pad gegaan om de stad te verkennen... en natuurlijk om de beroemde Niger rivier te zien, waar ik al een poosje naar uit keek!
Aaaaaaaaaah, echt gaaf! Segou is een best grote stad, maar geeft je toch een dorpsgevoel. Het ligt aan de Nigerrivier in zijn volle glorie. Het is echt gewoon prachtig... een enorme rivier met allemaal Pinasses erop (grote kano's, ik kan het niet anders beschrijven). En dit midden een een stuk van de wereld wat enorm droog is...het contrast is gewoon geweldig, ik kan het niet anders zeggen. Dus ik heb de rest van de dag gevuld met het lopen langs de oever en de rest van de stad verkend.
Dag veertien (Segou)
Als je zo'n rivier binnen handbereik hebt, moet je er natuurlijk ook wel een stukje over gaan varen. Dit was dan ook mijn missie voor vandaag (ook de dag van schrijven overgens). Na mezelf voor tegoed gedaan te hebben aan een het klassieke ontbijt bestaande uit Thee, stokbrood, boter en jam ben ik maar naar het haventje gelopen om te kijken wat er mogelijk was. Natuurlijk heb je meteen een kerel aan je been hangen die je wel in zijn pinasse mee wil nemen voor een tour. Bloody twintig euro voor op en neer naar de andere kant van de rivier. Ja doei, ik regel zelf wel wat. Ben dus maar even doorgelopen naar het stukje waar de pinasses lagen waar alle Afrikanen ook de oversteek mee waagden. Even rondgevraagd, en voor bijna niets kreeg ik een plekje. Whiiii, varen! Zit je daar in een enorme kano, tussen twee bromfietsen, een Tuareg en een stapel hout. Na een kort ritje naar de overkant heb ik even een uurtje rondgelopen door het vissersdorpje Bozo, ben rondgeleid door het hele dorp door een enthousiaste schipper, om daarna weer terug te varen naar Segou. De tour kostte niets, ook weer een voorbeeldje van Afrikaanse vriendelijkheid. Mijn missie voor vandaag is geslaagd, ik heb gevaren! Het was maar een minuutje of twintig in totaal, maar veel verder kom je op het moment niet voor weinig geld. Net waterniveau van de Niger staat een beetje laag, dus er is weinig transport naar dorpen verderop. Dit kan wel als je een boot afhuurt voor jezelf of een groepje...maar de publieke pinasses gaan niet meer kennelijk..beetje jammer, maar het is niet anders. Een tweede hoogtepuntje vandaag was de lunch, zit in een klein restaurantje en heb een sandwich besteld. Dan verwacht je een stukje brood met beleg.. krijg ik me toch een heel stokbrood met kip, mayo, kaas(!!!), ei, tomaat, sla voor mijn neus gezet. Kijk, zo zien we dat graag!
Lieve kijkers thuis, dit was hem weer voor deze week. Morgen ga ik Segou weer verlaten om naar Djenne of Mopti te gaan. Ik heb nog niet besloten, maar dat komt morgenochtend allemaal in orde. Wat is het toch heerlijk om zonder schema te werk te gaan :) Volgende week weer een nieuwe editie van Beertje dans Afrique. Dan sluit ik wederom af met jullie een fijne tijd en Nederland toe te wensen, geniet van het leven, dat doe ik ook!
P.S. Bedankt voor de vele reacties, het is leuk te horen van mensen thuis!!! Dat doet me goed.
Ouagadougou, stokbroden en andere goedheid!
Na vier maanden in Ghana op 'operation hand in hand' aka PCC doorgebracht te hebben is het dan eindelijk zover.. reizen! 28 december was mijn afscheidsfeest op PCC, al zovele malen heb ik van vertrekkende vrijwilligers gehoord dat het afscheidsfeest helemaal niets feestelijks heeft voor degene die vertrekt...en daar hebben ze gelijk in. Alhoewel het leuk is om nog een laatste keer een feestje te hebben is het toch een beetje vervelend om met je neus op het feit gedrukt te worden dat het moment van vertrek is aangebroken. Maargoed, ik heb leuke afscheidscadeautjes (drank, armband, kettinkje en nog wat andere leuke dingen om aan het project terug te denken) gekregen en heb ook nog wat weg mogen geven op mijn laatste avond. Dankzij een groep vrouwen uit Nederland die lappendekentjes maken voor kinderen in projecten over de hele wereld, heb ik 23 dekentjes kunnen verdelen tussen de kinderen. Naast dat dit leuk is voor de kinderen, is het ook voor mij tof om toch nog even iets te kunnen betekenen voor het project. Afscheid nemen van personen individueel viel me eigenlijk nog heel erg mee, maar dit heeft er ook mee te maken dat ik nog terugkom op het project voor ik terugvlieg naar Nederland. Verder ben ik mijn laatste maand op het project al meerdere keren een weekje weggeweest om Ghana te bekijken, ik heb dus al een aantal maal afscheid genomen wat er waarschijnlijk weer mee te maken heeft dat het ook nu niet zo ingewikkeld was. Wel moet ik zeggen dat alhoewel ik nog maar een weekje weg ben ik er toch alweer naar uit kijk om de kids en alle andere lieve mensen op het project weer te zien.
Dag één (Nkoranza - Bolga)
Maandag morgen was het dan zover, na een aantal mensen in de ochtend nog gedag gezegt te hebben ben ik dan richting Burkina Faso vertrokken. Die dag ben ik naar de meest noordelijke grote stad van Ghana gereist; Bolga! De reis begon meteen met een leuke verassing, na een uur kwam ik erachter dat ik mijn telefoon kwijt was... dus ik denken, waar kan ik hem verloren zijn. Ik kwam er maar niet achter en ben maar tot de conclusie gekomen dat hij gezakkenrold moet zijn in Nkoranza of Techiman. Ik dus balen, want dit betekend dat ik een nieuwe telefoon moest kopen waar mijn Burkinabe simkaart in kon. Intussen heb ik een nieuwe telefoon en een Burkina nummer (+226 75 61 63 49). Krijg ik toch een poosje later een telefoontje van mijn lieve ouders op mijn Nederlandse nummer dat mijn telefoon zich nog op het project bevind... hoe dat gebeurd kan zijn, ik heb werkelijk geen idee! Maar het betekend wel dat ik bij terugkomst mijn telefoon weer terug heb (dat brengt het totaal op drie telefoons).
De reis naar Bolga ging verder helemaal goed, in Tamale heb ik van voertuig moeten wisselen wat verder ook wel aangenaam is omdat je dan lekker de beentjes even kan strekken. Noordelijker dan Tamale was ik nog niet geweest, dus het tweede deel van de reis was nieuw voor me. Het is echt heel mooi om het landschap te zien veranderen, het word steeds droger, je ziet steeds minder begroeiing en steeds meer zand verschijnen. In Bolga een hotelletje gevonden en ik ben lekker gaan slapen met de wetenschap dat ik de dag daarna Ghana zou gaan verlaten. Bolga is overgens een hele fijne stad om een beetje rond te lopen, mensen vallen je niet lastig en er word nauwelijks naar je geroepen wat wel heel fijn is voor de verandering! Mensen zijn ook minder gewent aan blanken denk ik..vergeleken met andere delen van Ghana waardoor ze minder brutaal zijn, daar staat wel tegenover dat je enorm word aangegaapt maar dat kan geen kwaad. Overgens kan het ook simpelweg zo zijn dat Moslims beleefder zijn dan Christenen, waar ook wel weer een kern van waarheid in zou kunnen zitten.. met de nadruk op 'zou kunnen' voordat ik het volledige Christen Nederland achter me aan krijg, hihi.
Dag twee (Bolga - Ouagadougou)
Vanuit Bolga is de grens van Burkina maar een uurtje met de taxi, dus 's Ochtends vroeg kwam ik aan in Paga wat het grensdorp is. Na wat geld gewisseld te hebben tegen een legendarisch slechte wisselkoers, wat ik had kunnen verwachten, heb ik mezelf uitgecheckt bij de Ghanese grenspost om daarna mijn Burkinabe visum aan te vragen aan de andere kant van de grens. Dit is wel zalig zeg...je loopt naar het immigration office van Burkina, vult wat papiertjes in, levert twee foto's in, en je krijgt je stempel voor zeven dagen voor 10.000 CFA. Zeven dagen is natuurlijk wat aan de korte kant, maar eenmaal in Ouaga aangekomen kan je hem gratis om laten zetten in een multiple entry visum voor een maand (twee keer één maand dus). Geen gedoe aan de grens, even worstelen met het Frans natuurlijk wat vrij ver weggezakt was na twee jaar geen Frans meer gehad te hebben. Eenmaal mijn visum op zak te hebben ben ik gaan wachten op de eerstvolgende bus naar de hoofdstad. Wat een paradijs... onmiddellijk nadat je de grens over bent hebben ze het beste wat de Fransen ons ooit gebracht hebben in de aanbieding..Stokbrood! Zit je daar met je kopje thee, stokbroodje met een gebakken eitje en natuurlijk een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. Gatver...dat Ghanese brood begon zo smerig te worden, het was al niet veel soeps toen ik aankwam, maar ik begin het alleen maar viezer te vinden. Het is of een soort van zoetbrood, of compleet smakeloze witte hompen 'brood'. Ik ben meteen verliefd geworden op Burkina, misschien een beetje voorbarig, maar het is waar!
Na een paar uurtje in de bus gezeten te hebben kwam ik dan aan in Ouaga, waar ik overgens op het moment van schrijven nog steeds ben. Het eerste wat je opvalt als je de hoodstad van Burkina Faso inrijdt is dat de weg overgaat van een simpele asfaltweg met gaten naar een zesbaans snelwegachtige weg, in de buitenwijken van de stad wel te verstaan... het enige verschil met een snelweg in Amerika is dat er op deze weg vrolijk gefietst en gebromd wordt, en dus nauwelijks autogereden.. Dit is het eerste teken van wat je te wachten staat in Ouaga; een metropool vergeleken met bijvoorbeeld Accra. De binnenstad is zoals je thuis gewent bent in de grote stad, winkels; supermarkten; neonborden met reclame en alleen maar Totals, Shells en andere grote tankstation ketens. Het is gewoon een andere wereld dan de rest van Afrika wat ik heb gezien..
Dag drie, vier, vijf, zes en zeven. (Ouagadougou)
Jesh, tot op het moment van schrijven ben ik Ouaga nog niet verlaten. Ik zou ondertussen wel willen moet ik zeggen, maar het duurt tot dinsdag tot mijn visumverlening in orde is, twee werkdagen wel te verstaan, maar door de feestdagen kon ik pas afgelopen vrijdag naar het immigration office om het te regelen. Daarna is het natuurlijk weekend...dus ik zit hier kortom nog drie dagen. Want als ik mijn paspoort terug heb moet ik mijn visum voor Mali nog aanvragen...wat binnen een dag geregeld zou moeten zijn, maar je weet het nooit hier. Ouagadougou is een fijne stad om een paar dagen rond te hangen, het enige vervelende is dat er op elke straathoek wel een een of andere artiest staat die je zijn kunst wil verkopen. Dat word snel vervelend aangezien ze allemaal vrijwel hetzelfde verkopen en ik kan sowieso niets meer meedragen op mijn reis. Dus elke keer moet je de gemene man spelen die niets wil kopen en dus maar doorloopt zonder de artiest aan te kijken, want als je ook maar een klein beetje interesse toont worden ze nog twee keer zo vervelend. Verder zijn de mensen hier heel vriendelijk, en hebben ze een redelijk gevoel voor humor. Zo kan ik me met handen, voeten en een beetje Frans altijd wel redden. Het eten is hier heerlijk; stokbrood, rillette, riz gras (jummie rijst met vlees en kruiden, beetje als nasi maar dan anders), watermeloen, St. Moret (uit de supermarkt wel te verstaan, je betaald er goed voor...maar ik heb echt een enorme liefde voor dat spul) en vanalles en nog wat. Wat je wel meteen merkt is dat Burkina een stukje duurder is dan Ghana, de stad is natuurlijk sowieso duurder dan andere delen van het land, maar de prijs van hotelletjes schiet wel meteen een stuk omhoog.
Drie Januari was natuurlijk ook mijn verjaardag, maar ik heb maar besloten me niet te gaan bezatten en maar lekker te gaan slappen. Zo heb ik overgens ook Oud&Nieuw gemist omdat ik precies om kwart voor twaalf in slaap ben gevallen. Volgens mij is het wel een knalfeest geweest want ik heb de twee dagen voor de jaarwisseling, en nu nog steeds eigenlijk, constant vuurwerk gehoord. Rotjes vliegen je overal om de oren en vuurwerk werd dan ook overal verkocht. Ik heb het allemaal gemist! Ik hoop dus maar dat jullie het in Nederland beter gevierd hebben dan ikzelf hier in Burkina, maar daar twijfel ik niet over!
Ik zit nog tot woensdag in Ouaga, en ga dan richting Bobo om vanuit daar naar Mali te gaan. Ik laat jullie meer weten als ik daar ben!
Mijn lieve groetjes aan iedereen, en ik hoop dat jullie goede feestdagen gehad hebben! Daarbij sluit ik af met de wens dat iedereen maar een gelukkig 2009 mag meemaken, jullie je goede voornemens nakomen, en dat iedereen maar gezond mag blijven. En blijf genieten van het leven, dat doe ik ook :)
Lekker in het zonnetje in Ghana, heerlijk!
Hier zit ik dan, in het zonnetje op een mooie zondag middag te genieten van de stilte van Afrika. Na een ochtend vol handwassen, kerkkabaal en het in en uit lopen van mensen bij ons huisje is de rust eindelijk een beetje wedergekeerd. Tijd voor weer eens een verhaaltje uit Nkoranza! De afgelopen paar weken waren indrukwekkend, ik heb enorm veel meegekregen van de Afrikaanse cultuur. Zo heb ik een heuse Afrikaanse begravenis meegemaakt, olifanten gezien en ben ik voor het eerst naar het Noorden van Ghana afgereisd en daar wat van de Moslimcultuur kunnen aanschouwen. Ook zijn er nieuwe vrijwilligers naar PCC gekomen, heb ik een dag staan dansen met een stuk of tachtig gehandicapte kinderen en ben ik erachter gekomen dat mijn maag hier zodanig geslonken is dat ik na een keertje lekker uit eten niet eens meer voorover kan buigen zonder steken in mijn maag te krijgen. Verder kan ik mededelen dat ik nu al een maand geen ernstige diarree meer heb en zelfs een rauw tomaatje kan eten zonder die een half uur later in vloeibare vorm in de wc terug te vinden. Kortom, het gaat goed met me! Ik ben gezond, geniet volop van alle indrukken die op me afkomen en begin me steeds meer thuis te voelen in deze alles behalve westerse wereld.
In de reclamespotjes voor goede doelen die in Nederland te zien zijn is steeds weer te aanschouwen hoe zielig de mensen in Afrika toch steeds maar weer zijn, dit is ongetwijfeld waar tot in zekere zin. Maar wie zelf naar Afrika reist kan er toch al snel niet meer omheen dat de mensen hier, ondanks hun armoede, uitzonderingen daargelaten, toch een stuk gelukkiger lijken dan in Europa. Vrolijk lachende mensen bij een waterpomp, altijd wel loeiharde muziek te horen en er is altijd wel iets te vieren (zeker nu er verkiezingen aankomen in December is er altijd wel een rally ergens met veel muziek en gedans). Mensen lijken hier zo gelukkig... de mentaliteit verschilt gewoon enorm. In Nederland willen mensen altijd meer en meer terwijl het in Ghana zo is dat je getrouwd bent, je gezin kunt onderhouden en je familie gezond is er geen reden is om ongelukkig te zijn. Hier kunnen de Nederlanders echt nog veel van leren.. Ik hoop dat dit in ieder geval iets is wat ik meeneem naar Nederland, een stukje van deze Afrikaanse mentaliteit. Dus een boodschap aan allen die niet zelf naar Afrika gaan: wees tevreden met wat je hebt; je gezondheid, genoeg geld om van te leven en waardeer de vrienden en familie die je hebt. Geniet ervan in plaats van maar steeds meer van het goede willen, pas dan geniet je pas echt heb ik het gevoel..
Ik kan niet zeggen dat ik nederland enorm mis, afgezien dan van een lekkere bruine boterham met zoute zeeuwse roomboter met een paar flinke plakken jonge kaas dan misschien... Daarnaast natuurlijk lekker een biertje drinken in de kroeg met vrienden, borrelen met mijn lieve familie en lief hyper hondje Lobke. Elke avond voelt hier als een zwoele zomeravond in Frankrijk, lekker buiten zitten in je T-shirt tot iedereen naar bed gaat. Binnen zitten doe je eigenlijk alleen als het regend, en aangezien het al een aantal weken niet geregend heeft zitten we eigenlijk altijd lekker buiten! Ik kan het me na twee en halve maand niet eens meer voorstellen om de hele dag binnen te leven...dat zal weer even lekker wennen worden als ik terug kom in Nederland. Gelukkig kom ik terug als het voorjaar begint, dus mis ik wel de koudste maanden! Tja, het nadeel van dit alles is wel dat als je hele avonden een beetje op je gat zit dat je je natuurlijk af en toe een beetje gaat vervelen..er is hier genoeg te lezen, dus dat is opzicht prima. Daarnaast heb ik nog een aantal andere hobby's ontwikkeld om me hier bezig te houden. Zo jongleer ik tegenwoorden! Van de Duitse vrijwilligers die hier anderhalve maand geleden vertrokken heb ik een viertal jongleerballen gekregen om me hier te vermaken. Dus daar word ik al steeds wat beter in! Verder heb ik sinds een week een hele gave katapult waarmee ik nu dagelijks mee op jacht ga naar kippen en vleermuizen. Al is het meer om de kippen weg te jagen dan ze echt te raken. Vleermuizen zijn nog niet ten slachtoffer gevallen, maar ik heb wel mijn eerste papaja uit de boom geknald! :) Dit is dus eigenlijk wat ik zo 's Avonds uitvoer, klinkt saai? Is heerlijk!
De kids op het project en ik vermaken ons ook nog goed samen, volgende week donderdag is mijn laatste dag hier als officiële vrijwilliger. Dus het is al een beetje aftellen.. en alhoewel ik het nog steeds heel leuk vind ben ik wel blij dat er een einde aan komt. Mijn reisdrang komt toch een beetje bovendrijven, het doet toch een beetje pijn hier maar op één plek te zitten terwijl er zoveel moois van Afrika binnen bereik ligt. Volgende week donderdag ga ik dus lekker anderhalve week naar de kust om daar onze Nederlandse geschiedenis eens een beetje te gaan bekijken. De Nederlanders hebben Ghana namelijk even in bezig gehad..tot ze er door de Engelsen uitgeknikkerd werden. In de korte periode dat wij hier in Ghana hebben gebivakkeerd hebben we een aantal forten gebouwd waar slaven in gehouden werden tot ze werden afgevoerd, en dit moet ik natuurlijk wel gezien hebben...
Van vijf december tot vier januari zit ik dus op PCC als gast, deze periode ga ik me vooral bezig houden met schrijven over de kinderen en PCC een beetje op papier te zetten. Dus vanaf vijf december krijgen jullie veel te lezen over het project, ik heb er nog niet veel over geschreven, dus dat krijgen jullie dan van me tegoed!
P.S. Chakir, ik heb de olifanten de groetjes van je gedaan, je krijgt een dikke oorflap terug!
Acht weken Ghana: Ghanese kapper, Obruni haar..
Het is weer tijd voor een nieuw bericht uit het verre Afrika! Er is niet denderend veel gebeurd, maar er zijn toch wel weer een aantal dingetjes die ik wel kwijt wil. Eerst wil ik even melden dat er nieuwe foto's staan onder het album 'de kids'. Hier hebben jullie geen bericht van gekregen...maar er staan toch wel weer een stuk of tien nieuwe foto's van het gezellige zootje waar ik elke dag mee om ga!
Komende maandag ben ik acht weken in Ghana! De tijd vliegt echt enorm hard voorbij... Als ik terugkijk naar mijn vertrek uit Nederland is het zo snel gegaan, dat is echt niet te bevatten. Ik heb het ook deze volle acht weken goed naar mijn zin gehad, af en toe heeft er wel eens een dipje de kop op gestoken natuurlijk maar ik heb me nog nooit zo gevoelt dat ik naar huis wilde of er zelfs maar over nadacht om terug te keren. Al mis ik mijn bruine boterhammetje met kaas wel erg... Ik heb ook de planning t/m januari uitgestippeld, ik zal tot één december hier op PCC mijn programma blijven draaien. Daarna ga ik er een weekje tussenuit tot zeven december om dan weer terug te komen op PCC. Dan ga ik alleen niet meer de hele dag met de kids werken maar vooral de informatie over de kids updaten, wat dus inhoud dat ik vooral met mijn laptopje (ja hij is aangekomen) zal gaan schrijven voor PCC. Dit zal ik blijven doen tot vier januari, dan vertrek ik definitief van PCC om te gaan reizen door Ghana/Burkina Faso/Togo. Maar daar zijn nog steeds geen definitieve plannen voor, dat ga ik pas in december uitstippelen. Met deze planning neem ik alle feestdagen mee op PCC wat natuurlijk super gezellig is, en ik kan mijn verjaardag hier ook nog vieren! En dat is wel een stuk leuker dan ergens eenzaam in een hotelletje zitten. Dit alles betekend dat ik nog vijf weken actief zal zijn met de kids, wat ook genoeg is naar mijn mening want alhoewel ik het werk nog steeds enorm leuk vind komt de sleur er al wel een beetje in... Misschien is dit ook wel een teken dat een 9 tot 5 baantje van maandag t/m vrijdag ook weer niets voor me is!
De afgelopen twee weken waren niet zo speciaal, afgelopen weekend zijn we niet weg geweest en heb ik dus lekker uit kunnen rusten. Één ding is nog wel de moeite waard om te noemen, ik ben naar de kapper geweest! Inderdaad, ik met mijn lange haar naar de kapper in Ghana. Samen met Jan en Jakob (een vrijwilliger die een huis aan het bouwen is met een aantal mensen) zijn we door iemand van het project naar een goede kapper gebracht. Ik had al een poosje geleden besloten om iemand de tondeuse over mijn koppie heen te laten halen in verband met de hitte... Jakob leek het ook wel een leuke ervaring. En tja, toen wij tweeën gingen kon Jan natuurlijk niet achterblijven! Dus daar zaten we dan, bij de kapper...
Het was een klein kapperszaakje, met één kapper en een directeur die naast de kapper stond om aanwijzingen te geven. Verder zijn er aanwezig in de zaak: een enorme stereo installatie, enorme boxen buiten voor de deur, voetbal posters van onder andere onze eigen Ruudje van Nistelrooij en andere voetballers als Ronaldo en andere voor mijn onbekende voetballers. Naast al deze redelijk overbodige geluidsinstallaties was er één schaar aanwezig (de allergoedkoopste die je je kan bedenken) en verder waren er twee tondeuses en duizenden scheermesjes. Toen ik dit alles zag bedacht ik het me opeens; Afrikanen hebben nooit lang haar...het groeit gewoon niet lang. Alle vrouwen hebben ook kort haar, met daaroverheen prachtig nephaar. En verder doen ze bij alle mannen gewoon de tondeuse over hun hoofd en dan zien ze er weer prima uit. Aangezien dit een herenkapper was, was er natuurlijk ook niet anders nodig dan een tondeuse.. Ik was al benieuwd hoe dit ging uitpakken, gelukkig ging Jakob eerst dus kon ik nog even toekijken. De mond van de kapper viel open toen hij ons zag...drie Obruni's in zijn zaak, met zulk haar.. De kapper had zelfs nog nooit stijl haar aangeraakt. Jakob verklaarde dag hij zijn haar kort wilde...dus daar ging de kapper, maar bevende handjes. Hij had besloten een scheermesje te pakken en daarmee maar over het haar heen te blijven strijken met de richting mee tot het haar verdwenen was... nouja, we hielden allemaal ons lachen niet meer dus hebben we de kapper maar even een spoedcursus gegeven in het knippen van Obrunihaar. Eerst de schaar erin, dan de tondeuse, en daarna bijwerken met een scheermesje. Zo krijg je dus een Afrikaanse coup bij een Obruni, het resultaat mag er overgins wezen. Het zit super relaxed! De meningen zijn verdeeld over hoe het staat bij me, de Afrikanen vinden het allemaal geweldig terwijl ongeveer de helft van de Nederlanders + Bob het me voor geen meter vinden staan. Het is ook gewoon even wennen natuurlijk..maar de frisse wind en het zonnetje op mijn bol doen me toch goed! Ik zal ook even een paar foto's van mijn nieuwe look op de site zetten, dan hebben jullie een beetje een idee.
Nog wat leuke dingetjes:
-
Jan en ik zijn een lijk tegengekomen, en nee..niet in de bosjes of iets dergelijks maar gewoon op straat. Op weg van PCC naar het ziekenhuis ligt een mortuarium, en kennelijk was er net iemand in het ziekenhuis overleden... want we zagen een man op een karretje liggen, doekje er overheen, twee man ernaast om te duwen en hupsakee, naar het mortuarium met jouw. Dit schouwspel kwam ons tegemoet, Jan heeft een foto gemaakt toen we voorbij het lijk waren...frontaal een foto maken van dit interresante lijktransport ging ons toch iets te ver. De foto staat ook op de site. (het karretje had nog maar drie wielen ook..)
-
Volgende week komt Tessa, de nieuwe vrijwilligster. Ben heel benieuwd, nieuw bloed is toch altijd wel weer prettig voor de afwisseling!
-
Ook wel leuk is dat volgende week het 16 jarig bestaan van PCC gevierd word, 29 oktober 1992 is het opgericht. Dus dat zal wel weer een leuk feestje worden!
Tot snel weer, volgende week weer een verhaaltje! Groetjes uit het verre Afrika!!!
Zes weken Ghana: Een berg religies en Kumasi!
Weer een hoop meegemaakt! Ik ga er even goed voor zitten, dus hier komtie dan! Het eerste bedenkwaardige moment dat ik me kan herinneren in de afgelopen twee weken is maadag 29 september. Voor de kenners onder ons: de dag van de Joodse nieuwjaarsviering. Nou is dus het geval dat we precies 1 Jood op PCC hebben: Bob (die geweldige, maffe en vooral Amerikaanse man van Ineke). Bob ziet deze dag ook als de dag bij uitstek om even goed uit te pakken en het Christelijke PCC voor een avond om te dompelen in een Joodse traditie. Daar zaten we dan, iedereen was opgetrommeld. De kinderen zaten weer in de welbekende circel voor het huis van Bob en Ineke, ik zat met een aantal andere mensen (de mensen die iets zouden zeggen, want ik ging zelf ook iets voorlezen), en de andere Obruni's en mensen zaten tussen de kinderen. Iedereen aan de tafel kreeg een keppeltje op...ik ook dus. Zit je dan in Afrika met een keppeltje op, op een Christelijke gemeenschap. Apart... verder nog wat andere attributen zoals kaarsen etc stonden ook op tafel. Er volgde een heel programma waarin gebeden, gezongen en voorgelezen werdt. Dit las ik voor:
I believe in the sun
even when it isn't shining.
I believe in love
even when I am alone.
I believe in God
even when he is silent.
Dit gedicht genaamd 'I Believe' is gevonden in een schuilkelder en Duitsland waar Joden onderdoken, Bob vind het prachtig dus vroeg of ik het voor wilde dragen. En daar ben ik dan natuurlijk weer niet te beroerd voor! En dit allemaal in Afrika!? Ik snap het zelf nog niet helemaal..
Zaterdag vijf oktober was het weer tijd voor een evenement met een gelovig tintje op PCC, tien kinderen werden gedoopt in de improvisorische kerk op het terrein. Deze tien kinderen zijn allemaal nog redelijk klein en nieuw..dus waren nog geen officieel lid van de kerk. Nu wel dus! Het was een feestelijke dienst met een koor uit het Noorden van het land en een hoop dans en zang. Wat wel een leuk detaill is, is dat 1 van de kinderen (Achmed, je voelt hem al aankomen) waarschijnlijk van origine Moslim is. Er is weinig over zijn afkomst bekend behalve dat hij uit het Noorden van Ghana komt wat overwegend Islamitisch is en dat hij Achmed heet. Bob had hem dus al aangeleerd om Allaaaah te roepen. Nu is hij dus officieel lid van de Katholieke kerk en gedoopt, heet nu officieel Jonas maar roept nog steeds heel hard Allaaah! In Ghana kan het allemaal, de religies leven in vrede naast elkaar en daarom kan er dus bijvoorbeeld zonder schande een Joods nieuwjaar gevierd worden en kan een Christen Alllaaah roepen...kunnen wij Nederlanders nog veel van leren. Economisch zijn we misschien eeuwen vooruit, maar qua geloof loopt Ghana voor op Nederland. Als je maar in iets gelooft, hoor je er in Ghana volledig bij. De Zondag daarna ben ik meegegaan met de kinderen naar een echte kerk (dit doen ze normaal nooit) in het dorp. Dit was een hele indrukwekkende Kahtolieke kerk, er werd weer flink gedanst en gezongen. De kinderen kregen zo'n koekje (hostie!?) omdat ze gedoopt waren, heel leuk...alleen raakte de concentratie van de kids een beetje op na een uurtje terwijl de dienst drie uur duurde. We zijn na tweeenhalf uur weggegaan...de kids lagen of ongeveer te slapen of stonden op de banken te springen. Het was een hele klus ze in de hand te houden...maar het is redelijk gelukt geloof ik!
Wat verder nog wel noemenswaardig is is dat ik net terug ben van een weekendje weg naar Kumasi. Kumasi is de tweede grote stad van Ghana en ligt hier een paar uur trotro'en vandaan. Vrijdagmiddag zijn we vertrokken om twee dagen lekker uit eten te gaan, een biertje te drinken in een café, wat souvenirs te kopen in het cultural centre en de markt van Kumasi te bezoeken. (Dit is de grootste openlucht mark van West Afrika...straks meer daarover).
We kwamen aan op vrijdag, we hebben een hotelletje gezocht en zijn lekker gaan eten in Vic Baboo's. Ik heb hier pizza en een hamburger gegeven...allemaal met zoveel mogelijk vlees want daar krijg je een beetje een tekort van in Ghana. Hierop volgde een heerlijke nacht slapen...De volgende dag zijn we vroeg opgestaan en na een heeeerlijk uitgebreid ontbijt naar het Cultural Centre vertrokken. Hier verkopen ze allemaal culturele dingen..die ze daar ook zelf maken. Bijv. Schilderijen, trommels, beeldjes, stofjes, sieraden, etc. Ik heb me hier goed vermaakt, veel te veel geld uitgegeven want het kost allemaal niets...dus koop je maar een eind los. Vier schilderen, een traditioneel mes, een paar kettinkjes en nog wat andere dingen verder zijn we verder gegaan naar de markt...de grootste van West Afrika...
We zijn erheen gegaan, maar na vijf minuten hebben we besloten maar wat anders te gaan doen, het is daar zoooo druk...en ik werd een beetje overdonderd door het aantal mensen dat handjes wilde geven..Goliath, Big man, Strong man, Handsome (alleen oudere vrouwen...zucht) riep en dat soort dingen...dus maar lekker teruggelopen naar het hotel om even een uiltje te knappen en ons klaar te maken voor de tweede goede maaltijd van het weekend. Pizza hadden we maar besloten, dus wij gingen opweg naar 'Funkies' wat schijnbaar geweldige pizza verkoopt. We hebben maar drie kwartier gezocht en kilometers gelopen. Onze Bradt gids vertelde ons dat het in het centrum was, maar dat was het niet... toen we het gevonden hadden gingen we lekker zitten. Er was een DJ aanwezig, die snoeiharde Ghanese muziek draaide. In Nederland zou de tent dan leeglopen omdat je niet kan praten, maar Ghanezen zijn wel van een deuntje dus zat de tent redelijk vol. De volgende stap...een pizza kiezen, na lang peinzen had ik mijn keuze gemaakt. Toen ik hem bestelde kreeg ik te horen dat er eigenlijk alleen nog maar Pepperoni en Tonijn aanwezig was ( er stonden 16 pizza's op de kaart ). Nouja..het is Ghana,dus je accepteerd het maar met een glimlachje, dan maar pepperoni. Dit was misschien wel de lekkerste pizza die ik ooit gegeten heb..heel maf, maar hij was zalig!
Die avond zijn we nog naar een café geweest in het centrum, er was gewoon een voetbalwedstrijd op een groot scherm te zien! We hebben kunnen zien hoe Engeland onterecht van Kazachstan won met 5-1. Stelletje lamballen, slecht spel en dan zo'n score...pffff. Maargoed, leuk om bier voor 60 eurocent te kunnen drinken. Zo is de rekening toch een stukje lager dan in Nederland na een avondje drinken! Daarna lekker ons bed in gedoken en de volgende ochtend de Tro Tro terug naar Nkoranza gepakt (vandaag dus) en nu zit ik hier lekker te schrijven met een lichaam dat zichtbaar geniet van twee dagen lang goede maaltijden!
Verder gaat doordeweeks alles zijn gangetje, het gaat goed met mijn kids. Het is leuk om te zien dat ze aan je beginnen te wennen als je elke dag wat tijd met ze doorbrengt. Dit maakt het allemaal een stuk makkelijker om een lach op hun gezicht te toveren. Alles gaat zijn gangetje...
Nog maar even wat feitjes dan:
- Ik ben tot nu toe 16-17 kilo afgevallen, het gaat me ongeveer 2.5e KG per week. Ik ben heel benieuwd hoe ik terug ga komen :)
- Zie de foto's! Er staan wat foto's op van het huisje waar ik verblijf en zelfs een foto van mezelf...het is niet de leukste, maar de enige die ik tot nu toe heb :D Ik zal binnenkort de camera's van mijn lieve collega vrijwilligers door gaan speuren naar wat andere foto's, er komen er meer!
- Ik ben 1 van de caregivers Engelse les aan het geven, Sister Gifty heet ze. Alice (mijn voedkindje) is haar kind, en ik neem de Engelse les over van Barbera (Duitse vrijwilliger, is nu naar huis). Zo proberen we haar Engels toch een beetje op te vijzelen! Het gaat heeeel langzaam...maar het gaat :)
- Jan is nu mijn nieuwe huisgenoot, Barbera en Stephan zijn terug naar Duitsland. We zijn nu dus met z'n drieen. Jan en ik in het vrijwilligershuis op het PCC terrein en Leanne in een gastgezin. Het gaat allemaal heel relaxed. Jan is een Friese kerel die dezelfde nuchterheid als ons Zeeuwen heeft. Hartstikke relaxed en gezellig dus!
Dit was hem dan weer...snel meer verhalen van Maarten uit Afrika! Ik beloof niet wanneer, maar misschien wel volgende week...
Groetjes en een dikke kus voor iedereen die mee(leeft/leest)..ik mis jullie allemaal enorm...Tot snel!
Apen, watervallen en feest!
Lieve mensen,
Het is nu al twee weken geleden dat ik jullie op de hoogte heb gehouden van mijn belevenissen in Arika, ten eerste mijn excuses daarvoor! Het is druk druk druk en er is zoveel te doen en zo weinig tijd (ja 6 maanden is niet veel hier). Terwijl ik dit schrijf ben ik foto's aan het uploaden naar deze site, dus kijk strakjes ook even naar de foto's!
Het leven gaat hier zijn gangetje, door de weeks met de kids werken en in het weekend leuke dingen en doen / uitrusten. Maar er zijn ondertussen al wel wat leuke dingen gebeurd, en dat zal ik nu vertellen!
Twee weekenden geleden zijn we naar de Kintampo watervallen geweest, het is anderhalf uur reizen vanaf ons dorp en staat in alle reisgidsen goed aangeprezen. Dus ik, het Duitste stel en een Duitse vriendin van ze de Tro Tro in en onderweg. Het openbaar vervoer is hier niet denderend, maar deze trip sloeg werkelijk alles... ik zat op de voorstoel naast de bestuurder, normaal gesproken is dit heel relaxed, maar deze stoel zat niet meer vast aan de auto. Op het moment dat ik naar achteren leunde ging de stoel dus mee en donderde ik naar achteren richting de achterpassagiers. Ik heb dus anderhalf uur voorover gezeten om niet om te vallen op een onverharde weg met allemaal kuilen en hobbels...niet grappig en niet goed voor je het comfortabele gevoel...die avond flinke spierpijn gehad trouwens. Maar, de watervallen zelf waren echt geweldig! Ongeveer dertig meter hoog midden in een stuk tropisch regenwoud. Je mocht onder de waterval lopen en je kon daar ik zwemmen, dus ja hoor...wij allemaal shirts uit en flink onder de douche gestaan. Mooi gezicht trouwens, onder een waterval staan en dan omhoog kijken..je ziet het water op je af donderen..wow, wat een kracht. Ik ga er zo een foto van op zetten, dus kijk vooral even! De terugweg was gelukkig comfortabeler dan de heenweg :)
Het weekend daarna zijn we naar de apen geweest! Een half uurtje van het dorp verwijderd zit een monkey sanctuary (Boabeng Fiema Monkey Sanctuary). Dit is een stuk bos met een dorpje erin waar apen leven. Deze apen worden als heilig beschouwd en er mag dus niet op gejaagd worden. (als je een aap kwaad doet verander je zelf in een aap als ik het goed heb) Het effect hiervan is dat je met een gids door het bos kan lopen en overal wilde apen ziet. Echt heel gaaf! Ze zijn door de jaren heen natuurlijk vrij tam geworden dus je kan ze koekjes voeren, zit er opeens een aap voor je neus..haha. Ook zie je grotere apen door de boomtoppen slingeren, allemaal heel indrukwekkend. (zie ook de foto's)
Nu, terug naar het project...we hebben ons eerste feest gehad op PCC. Ter ere van de komst van Jan, Leanne en Mij (was er al drie weken, maargoed, Ghana he..) en ter ere van het afscheid van het Duitse stel wat weer terug naar Deutschland gaat. Ik ga ze echt enorm missen trouwens...toffe mensen zijn dat. Maargoed, het feest! Om vijf uur 's middags worden alle kinderen verzameld voor het huis van Bob en Ineke. Ze gaan allemaal zitten in een grote circel (kinderen aan de ene kant en andere mensen aan de andere kant) . Er word gedanst, lekker gegeten en verschillende kinderen doen hun act. Zo doet Innocencia (ik werk overdag met haar) ook een act...het enige wat ze kan ik heel hard Hallelujaa roepen..ze is alleen niet altijd in een goede bui dus ik had het haar nog zelden zien doen. Maar op het feest ging ze helemaal los...heel leuk om te zien, de kids vinden een feest ook allemaal geweldig want dan krijgen ze een flesje cola/fanta en een snoepje. Leuke ervaring!
Nog een paar leuke dingetjes:
- Ik ben net naar de kleermaker geweest en heb een stuk stof afgeleverd om er een traditionele broek voor me van te maken. Op de markt hier is enorm veel mooie stof te krijgen (kost ook niets) en je kan er hier prachtige kleren van laten maken! Dus ik kom thuis met een paar mooie nieuwe outfits.
- Ook mijn eerste Ashanti souvenirs heb ik op zak. Er kwam een Moslim man naar het project met een enorme zak Ashanti beeldjes etc. Mooi spul..allemaal handgemaakt en ziet er super mooi uit!
-Het weer...het word hier steeds warmer, het regenseizoen loopt ten einde en dat is terug te zien in de hoeveelheid zon. In de zon is het dan ook ongeveer 35 graden, en dit gaat nog wat meer worden heb ik me laten vertellen. Het is alleen zo relaxed hier...in Nederland trok ik 25 graden nauwelijk, maar hier is 35 graden perfect! Je moet alleen niet dingen gaan ondernemen zoals een heuvel oplopen naar het dorp (ben ik op de harde manier achtergekomen) want dat is gewoon naar... Maar, als de zon niet schijnt...kan het hier ook genadeloos regenen. Ik heb nog nooit zulke regen gezien...gelukkig is het niet zo vaak, maar het is nu toch wel 1 keer per week flink feest.
Deze week meer foto's en verhalen, ik beloof het! Ik mis iederen heel erg nu...maandag ben ik hier een maand, dus das toch al redelijk lang..
Operation Hand in Hand, het project!
Lieve mensen,
Hierbij het vervolg op mijn vorige verhaal, ik zal wat proberen te vertellen over hoe het er op mijn project aan toe gaat. Maar eerst ga ik even reageren op de vragen die mensen stelden naar aanleiding van mijn vorige verhaal!
@ Linda, die vroeg naar mijn reactie op de huwelijksaanzoeken..
Okay, huwelijksaanzoeken blijven apart...ik heb er gelukkig naar maar drie gehad in totaal. Dus dat valt heel erg mee, erop reageren is alleen een beetje vreemd omdat 'nee' zeggen in Ghana over het algemeen als zeer onbeleefd word beschouwd. Dus dan maar een leugendje voor eigen bestwil, ik heb ze allemaal maar verteld dat ik al bezet was..maar dat ik anders graag met ze had willen trouwen! (vinden ze allemaal geweldig om te horen, want stel nou dat hij geen vriendin had gehad...) Dus ik kom gewoon terug als ongetrouwde man!
@ Dyon, die vroeg naar het eten in Ghana..
Ik hoef niet te verhongeren! Ze hebben hier prima eten, het is alleen eventjes wennen. Ik zit nog maar anderhalve week op het project, dus veel traditioneel eten heb ik nog niet gegeten. Dit komt vooral omdat we samen met de andere vrijwilligers samen koken ons onze eigen keuken. Dit betekend dat we gewoon heerlijke rijst kunnen koken met verse groenten van de markt. Ook spaghetti is hier te krijgen, en is ook heerlijk te maken met verse groenten! Maar dit is dus niet hoe de Ghanezen het eten...
Iets wat heel lekker en typisch Ghanees is, is 'Fried Yam'. Yam is een soort enorme aardappel, deze snijden ze in redelijk grote stukken en frituren die in grote wokpannen met olie erin op straat. Omdat ze zo groot zijn is alleen de buitenkant dus krokant..en de binnenkant als een gekookte aardappel. Dit dopen ze in een sausje van pure rode pepers en het is echt heerlijk! Het is ook lekker met mayonaise (ja we hebben hier mayonaise, het is een van de weinige westerse dingen die ze hier hebbeb, Ghanezen vinden het heerlijk bij hun rijst...aparte mensen maar)
Verder heb ik nog niet veel echt Ghanees eten gegeten, hier en daar een hapje meegepikt van iemand...maar zo snel ik meer weet laat ik het jullie weten! Verder eten ghanezen veel kip en rijst. Het enige wat dan weer een beetje vreemd is is dat ze de rijst bakken in een wokpan, is ook te koop op straat en erg lekker!
@ Dorthe, die vroeg naar de geuren in Ghana..
De geuren, ja het ruikt hier echt allemaal heel erg anders! In de grote steden toch wel een beetje naar uitlaatgassen natuurlijk...maar zo gauw je buiten de steden komt ruikt het er heerlijk! De lucht is enorm fris vergeleken met Nederland, en daar geniet ik enorm van. Verder zijn er een hoop typische geuren die je hier veel ruikt..zoals de geur van mensen die een fikkie aan het stoken zijn. Ruikt in de verte echt heel erg lekker (geloof het of niet) Verder..tja..ik kan het niet zo goed beschrijven..maar in ieder geval heel anders en heel lekker!
Dan nu het project!
Gut..waar ik moet ik beginnen. Stel je een gebiedje voor omringd door een muur, binnen deze muren speelt het zich allemaal af. Het gebiedje staat vol met allemaal kleine huisjes, en gebouwtjes aan de ene kant. Aan de andere kant is vooral gras, bomen, palmbomen, rotspartijtje, en een prachtig uitzicht over de vallij achter het project. De plek waar ik en de andere vrijwilligers wonen is een soort kabouterachtig hutjesdorpje van een paar ronde hutjes en en wat groter gebouwtje met een huiskamertje (voor als het regend) en een keuken waar we ons eten maken.
Op deze (werkelijk prachtige) locatie wonen 48 kinderen (en volwassenen) met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking met leeftijden van 1 tot ongeveer 45. De meeste kinderen zijn echter ongeveer tussen de 3 en 15. Naast de kinderen zijn er ongeveer twintig 'caregivers' die functioneren als de ouders van de kinderen. Elke caregiver heeft dus twee of drie kinderen waar ze dag en nacht mee doorbrengen. De caregivers wonen ook op het terrein met de kinderen in de huisjes als kleine gezinnetjes. Deze caregivers zijn overgens allemaal locale mensen uit Ghana. Ze zijn redelijk jong (meestal tussen de 22 en 28 schat ik, maar er zijn ook een aantal wat oudere). De meeste spreken Engels, maar sommigen ook allen twi, de communicatie gaat desalniettemin erg makkelijk! Met handen en voeten kom je een heel eind J
Dan zijn er nog de vrijwilligers, nu zijn het er vijf. De twee Duitsers, een Nederlands meisje, nog een Nederlandse jongen en ik! De twee andere Nederlanders zitten in een gastgezin, dus ik zit met de Duiters in het vrijwilligershuis op het terrein. De vrijwilligers zorgen ervoor dat de kinderen wat persoonlijke aandacht krijgen. Dit kan inhouden dat we kinderen proberen te laten praten, gewoon wat met ze spelen, computerles geven of lekker met ze wandelen. De caregivers hebben hier gewoonweg geen tijd voor, dus doen wij dit met ze! Ik zal straks een overzichtje geven van wat ik elke dag zoal doe.
Als laatste maken Bob en Ineke deel uit van het project, Ineke is de Nederlandse arts die het project in 1992 begonnen is en Bob is haar man. Bob is een Amerikaan...een hele aparte Amerikaan. Hij woont samen met Ineke in een wat groter huis midden op het terrein en hij heeft een ENORME collectie films en Engelse maar toch vooral Amerikaanse literatuur. Ook houdt hij enorm van lesgeven..dus toen ik door liet schemeren dat ik IB had gedaan en dus wel het een en ander van Engelse literatuur wist vond hij dat meteen prachtig! Ik krijg nu elke week een boek/play of wat dan ook mee om te lezen en vragen over te beantwoorden. Tot zover heb ik Miss Lonelyhearts en The Zoo Story gelezen. Beide stukken uit de Amerikaanse literatuur! Wel gaaf, en het houd me een beetje bezig in de avonduurtjes.
Mijn dagprogramma gaat als volgt:
Ik sta tussen zes en zeven uur ‘s Ochtends op om te douchen (we hebben een buitendouche! Super relaxed) en te ontbijten. We staan altijd vroeg op, en dat gaat heel makkelijk..het word om vijf uur al licht en het word ook al om een uurtje of 6 ‘s Avonds donker. Dus daar pas je je ritme op aan, om 10 uur ‘s Avonds is het dan ook echt al heeel laat voor ons...dus meestal om negen uur lekker naar bed en een nachtje goed slapen. Maargoed, na ontbeten te hebben gaan we om acht uur naar het eetgebied lopen om de kinderen ontbijt te geven. Iedere vrijwilliger heeft een eigen kind om eten te geven. Mijn kindje is Alice, ze zit in een rolstoel en kan eigenlijk heel weinig...ze kan je met grote ogen aankijken. Als ze niet vrolijk is zit ze heel erg voorover gebogen met haar handen voor haar gezicht. Maar soms...zit ze heel relaxed rechtop met haar handen in haar schoot gewoon supervrolijk naar je te lachen als je haar eten geeft...echt heel dierbaar zijn die momenten. Ik zal proberen deze week wat foto's op de site te zetten, dat heeft het een stuk beter weer! Ze kan ook niet praten...soms wel lastig maar wel echt heel leuk!
Om half negen ga ik samen met Barbera (duitse meisje) en een caregiver aan een tafel zitten met drie kinderen waaronder Alice. Verder nog een autistisch meisje genaamd Afia en dan nog Ko Ema... ik heb hem nog niet zo goed. Maar hij vind het heerlijk om te zingen! Dus we zingen, lezen, masseren, kijken ze een beetje aan...heel rustig, want het zijn alledrie kinderen die toch wel rust nodig hebben.
Om negen uur ga ik trommelen met Kwame! Kwame is een jongen die nauwelijks kan praten maar wel supergoed kan trommelen, goed ritme houden en dergelijke. Dus ik ga een half uurtje trommelen met hem..beide een afrikaanse trommel en ik probeer hem een beetje te stimuleren om nieuwe dingen te leren enzo. Hij vind dat heel leuk, dus hij houdt het ook makkelijk een half uur vol! Heel tof is dat.
Daarna..Kwaku, is een klein hyperactief jochie dat ook niet praat. Hij heeft alleen een intellectuele handicap. Ook met hem trommel ik een half uur, maar dit is in de praktijk vaak vijf minuten. Want na vijf minuten gooit hij de trommel weg en rent hij een beetje rond. Met hem is het dus meer de uitdaging om zich te laten focussen op het doen van 1 ding. Ik doe dit nog niet zo lang...maar we zullen zien hoe het gaat.
Daarna een half uurtje voetballen met een aantal jongens!
Daarne pauze...welverdiend want het is doodvermoeiend! Lekker bakje thee drinken, jummie.
Om 11 uur ga ik met een aantal kinderne proberen wat kralen te rijgen. Dit als voorbereiding op de workshop waar ze later kettingen zouden kunnen maken. Dit duurt 20 minuten en is ook heel leuk, de kralen gaan alle kanten op, van naar mijn hoofd tot in hun mond. Maar uiteindelijk komen ze toch vaak aan de draad!
Daarna nog een half uurtje wandelen met een rolstoelmeisje wat bijna niets kan, ze kan heel hard 'Hallelulaaa' zingen. Ik moet nog een beetje uit zien te vogelen hoe ik haar kan vermaken. Maar dat komt helemaal goed. Innocencia heet ze..maar het gaat helemaal goedkomen!
Om 12 uur is het lunchtijd, dus krijgen de kinderen weer eten. Nu kan ik Alice weer voeren, ik vind haar echt zo lief...:)
Van 12.15 tot 15.00 zijn we vrij, de kinderen rusten dan uit en wij hebben de kans om ook wat bij te slapen of bijvoorbeeld naar de markt te gaan! Ook zelf lekker wat eten natuurlijk, ommeletje bakken bijvoorbeeld met verse groenten van de markt..heerlijk!
Om 15.00 ga ik een half uurtje wandelen met Barbera en vier kinderen die prima kunnen lopen en alleen nauwelijks praten. Dus we lopen dan heerlijk in stilte buiten het terrein een half uurtje richting het dorp. (over alle kinderen overgens meer volgende week! Anders worden de verhalen zo ongelofelijk lang...)
Daarna een kwartiertje lezen met Micheal, ook een klein jongetje met een intellectuele handicap. Maar echt een schat..
En dan om kwart voor vier ga ik er met Kwabena op uit, een klein down syndroom jongetje. Echt een enorme actief, vrolijk mannetje dat ook nog niet praat. Dus aan mij nu de taak om te kijken of ik hem wat woordjes kan laten zeggen! Het is nog niet gelukt, maar we zullen het zien in de komende weken!
Van vier tot vijf is het zwembad uurtje, er is een ondiep zwembad op het terrein waar alle kinderen, vrijwilligers en caregivers van vier tot vijf zijn om samen te zwemmen, spelen, en leuke dingen doen! Hier heb ik enorm mooie foto's van...ik ga proberen ze upteloaden deze week, als dat niet lukt verzin ik iets anders...want de foto's zijn prachtig! Om vijf uur is het weer dinnertijd voor de kinderen en voer ik Alice weer.
Dan zijn we zelf vrij en gaan we koken!
Ik ben moe van het typen...Ik ga kijken of ik over een paar dagen weer wat kan typen in mijn middagpauze, dan zal ik foto's van de kinderen en een uitbebreidere beschrijving van de kinderen geven!
Ik mis jullie allemaal, blijf vooral reageren! Vind het heerlijk om de reacties te lezen.
Overgens, mijn Ghanese nummer is het volgende: 00 233 24 04 67 384. Dus smsen, bellen, alles mag!
Tot over een paar dagen!